سندرم اوپسوکلونوس-میوکلونوس (Opsoclonus-myoclonus syndrome یا OMS)، که به عنوان سندرم اوپسوکلونوس-میوکلونوس-آتاکسیا نیز شناخته می‌شود، یک اختلال نادر است که با اوپسوکلونوس (حرکات چشمی سریع، غیرارادی، آشفته و همزمان یا "چشم‌های رقصان")، حرکات میوکلونیک (myoclonic jerks) و آتاکسیا (ataxia) مشخص می‌شود. اگرچه این سندرم می‌تواند در هر گروه سنی دیده شود، اما بیشتر در جمعیت کودکان توصیف شده است. در کودکان، آغاز بیماری معمولاً قبل از ۵ سالگی رخ می‌دهد. علاوه بر علائم حرکتی، کودکان اغلب با پسرفت تکاملی، تحریک‌پذیری و اختلالات خواب نیز مواجه می‌شوند.

اتیولوژی و عوامل مرتبط

OMS ممکن است به صورت خودایمنی (autoimmune)، پساعفونی (postinfectious)، پس از واکسیناسیون (postvaccination) یا پارانئوپلاستیک (paraneoplastic) در اتیولوژی ظاهر شود. در بزرگسالان، OMS می‌تواند با سرطان پستان یا کارسینومای ریه با سلول‌های کوچک (small cell lung carcinoma) همراه باشد. در کودکان، تقریباً نیمی از کسانی که با OMS تشخیص داده می‌شوند، یک نوروبلاستوما (neuroblastoma) نهفته دارند. در کودکانی که OMS دارند و با نوروبلاستوما همراه نیست، علت اغلب شناسایی نمی‌شود.

روند بیماری و عواقب بلندمدت

شروع بیماری معمولاً به صورت تحت‌حاد (subacute) است. در کودکان، مسیر بیماری اغلب به صورت عودکننده است. اکثر کودکان مبتلا به عواقب بلندمدت، از جمله نقص‌های حرکتی، رفتاری و شناختی دچار می‌شوند. اکثر بزرگسالان با درمان علت زمینه‌ای بهبودی کامل پیدا می‌کنند.